کتاب پژوهش چین

خلاصه متنی رایگان کتاب پژوهش چین

آیا می‌ترسی که حتی یدونه سیب بخوری؟

شاید این سوال مسخره به نظر بیاد اما عده زیادی از خوردن مواد غذایی سرشار از کربوهیدرات مثل میوه‌ها دوری می‌کنن چون اسم کربوهیدرات توی سال‌های اخیر، خیلی بد در رفته. البته توی کتاب امروز می‌فهمید که همه‌مون راجع به کربوهیدرات‌ها اشتباه می‌کردیم و در واقع داشتن یه رژیم غذایی گیاهی که با میوه و سبزیجات پر شده، دقیقا همون چیزیه که بدن شما رو سالم نگه میداره.

اما گوشت و محصولات لبنی چی؟ اونا برامون خوب نیستن؟

حقیقت اینه که نه! زیاد خوب نیستن. توی کتاب امروز از یه پژوهش چینی فوق‌العاده براتون می‌گیم که بی پرده و دقیق نشون میده پروتئین‌های حیوانی چه ریسکای خطرناکی برای سلامتی شما دارن. اگه بخوایم خلاصه بگیم، شما می‌تونید فقط با خوردن میوه و سبزیجات، همه پروتئینی که بدنتون نیاز داره به دست بیارید، احساس خیلی خوبی داشته باشید و حتی سرطان رو هم شکست بدید!

در ادامه به این موضوعات می‌پردازیم:

• چطور محرک مولکولی سرطان توی پنیر پیدا شده؟
• چرا فقط باید به توصیه یه دانشمند، کلا دیگه پروتئین رو بذاریم کنار؟
• چجوری خوردن روزی یه سیب می‌تونه شما رو از کوری نجات بده؟

با ما همراه باشید.

تغذیه خوب برای سلامت ضروریه و خوردن قرصای جوشان و ویتامین به تنهایی کافی نیست!

خیلی وقته که دارو کشف شده و در دسترس همه قرار داره. اما با وجود این، مردم هنوز مریض میشن و گاهی همچنان مریض می‌مونن و نمی‌تونن حتی خوب بشن! دلیلش چیه؟

تمرکز بیش از حد روی مراقبتای پزشکی برای بهبود سلامت کلی بدن، یه اشتباه محضه. همونجوری که پیدا کردن درمان برای چیزایی که مریضمون می‌کنن مهمه، پیدا کردن یه راه حل دقیق و کاربردی هم برای بعضی از مریضی‌های پیچیده‌تر، خیلی سخت و چالش برانگیزه.

مثلا، خیلی از اتفاقای مختلف منجر به مریضیای جدی مثل سرطان‌زایی میشن. سرطان‌زایی همون فرایند به وجود اومدن تومورهای سرطانیه. باید بگیم که دارو و درمان مدرن هنوز که هنوزه خیلی راه داره تا همه این اتفاقا رو کاملا کشف کنه، بهشون پی ببره و بتونه جلوشونو بگیره.به علاوه، گذاشتن فشار برای سرمایه‌گذاری بیشتر روی سیستم درمانی لزوما به معنی سلامت عمومی بهتر جامعه نیست!

در واقع، حتی با اینکه سهم تولید ناخالص داخلی کشور آمریکا که برای سلامت و درمان خرج شده در طول 40 سال اخیر حدود 300 درصد افزایش پیدا کرده، اما سلامت آمریکایی‌ها همین طور به شکل ثابتی هی بدتر و بدتر شده.از سال 1970، افراد بیشتری دارن هر روز از سرطان می‌میرن و نرخ دیابت هم بین افراد 30 تا 39 سال بین سالای 1990 تا 1998 تا 70 درصد افزایش پیدا کرده.

تازه بدتر از این، اگه برای اینکه سالم بمونیم، بیش از اندازه به داروها تکیه کنیم، همین می‌تونه چشم ما رو روی مضرات و عوارض داروهای شیمیایی ببنده و بدتر مریضمون کنه.

شما در نظر بگیرید که تقریبا 7 درصد از بیمارای بیمارستانی که بر اساس نسخه دکترشون دارو مصرف می‌کنن از عوارض جانبی شدیدی رنج می‌برن

و بعضی وقتا حتی ممکنه به همین دلیل، جون خودشونو هم از دست بدن. شاید بهتره تمرکزمون رو به جای دارو، روی بهتر کردن تغذیه مون بذاریم. داشتن یه رژیم غذایی خوب یه روش ثابت شده برای جلوگیری از مریضیای مختلفه. شما به معنای واقعی کلمه، همون غذاهایی هستید که می‌خورید؛ چون شما همون سلولای بدنتون هستید و هر سلولی توی بدنتون از مواد مغذی تشکیل شده که با غذا واردش میشه!

پس تغذیه، پایه و اساس منطقی سلامت شماست نه قرص و عمل جراحی. بهترین قسمتش اینه که تمرکز روی یه رژیم غذایی سالم برای جلوگیری از مریضی در مقایسه با درمان‌های پزشکی گرون و پر زحمت، قطعا خیلی آسون‌تره.

داشتن یه رژیم غذایی سالم تا قبل از این هم تأثیر خودشو توی جلوگیری از مریضیایی مثل بیماری‌های قلبی در مراحل اولیه، دیابت و حتی سرطان نشون داده.

ما اونقدری که فکر می‌کنیم به پروتئین نیاز نداریم و حتی گوشت هم می‌تونه مریضمون کنه!

خیلی از مردم نگرانن که نکنه چربی یا کربوهیدرات زیادی بخورن. اگرچه ما هم‌زمان نگران اینم هستیم که نکنه پروتئین کمی می‌خوریم و باید بیشتر از این پروتئین مصرف کنیم. اما حقیقت اینه که ما حتی از اینی هم که فکر می‌کنیم، به پروتئین کمتری نیاز داریم.

در حالی که بدن شما به صورت طبیعی به پروتئین نیاز داره تا بتونه سلول‌های ماهیچه رو بسازه و عملکرد و ظایف حیاتی دیگه رو توی بدن حفظ کنه، اما حتی یذره پروتئین هم می‌تونه کلی از این کارا رو برای شما انجام بده. در واقع، توی قرن نوزدهم، «کارل وویت» (Carl Voit)، متخصص تغذیه آلمانی تعیین کرد که نیازی نیست روزانه بیشتر از 48 گرم پروتئین بخوریم.

از قضا، ما می‌تونیم همین «وویت» رو به خاطر اصرار بیش از حدش روی این موضوع که ما به پروتئین بیشتری توی رژیممون احتیاج داریم هم سرزنش کنیم. با وجود مطالعات اصلی «وویت» که همون طور که گفتیم از رژیم کم پروتئین حمایت می‌کنه، اون با تصور اینکه خوردن زیادی یه چیز خوب، اصلا بد نیست، توصیه می‌کنه که هر روز 118 گرم پروتئین بخوریم.

اگرچه جالبه بدونید وقتی که یه نفر توی یه محیط پر از سم زندگی می‌کنه، یه رژیم پر از پروتئین‌های حیوانی به بیشتر شدن سرطان، کمک می‌کنه و سرعتشو بالا می‌بره.

توی دهه 1960، محققا در هندوستان دو گروه از موش‌ها رو در معرض آفلاتوکسین قرار دادن که یه کپک سمیه و می‌تونه منجر به سرطان کبد بشه

بعد از اینکه موش‌ها رو در معرض این کپک قرار دادن، به یه گروه از اونا رژیم غذایی رو دادن که 20 درصد کازئین داشت که یه پروتئین حیوانیه و به گروه دوم هم رژیمی رو دادن که فقط 5 درصد کازئین داشت.هر موشی توی گروه اول یا دچار سرطان کبد شد یا به هر نحو دیگه‌ای آسیب دید. اما با اینکه گروه دوم هم در معرض همون سم بودن، همچنان تونستن سالم بمونن. چون پروتئین کمتری خورده بودن.

حالا می‌تونیم از این تحقیق نتیجه بگیریم که بقیه انواع پروتئین‌های حیوانی هم می‌تونن همچین تأثیری نه فقط روی سلامت موش‌ها، بلکه حتی روی سلامت انسان بذارن. مثلا، از بین یه گروه از بچه‌های فیلیپینی که به صورت تصادفی در معرض آفلوکسیتین قرار گرفتن، اونایی که رژیم غذایی با پروتئین بالا داشتن بیشتر سرطان کبد گرفتن تا بقیه.

اما باید اینم در نظر داشته باشید که همه پروتئینا بد نیستن. معمولا وقتی کلمه پروتئین رو می‌شنویم، فورا گوشت میاد توی ذهنمون. اما منابع گیاهی خیلی زیاد دیگه‌ای هم از پروتئین وجود داره. مثل لوبیا، آجیل و سویا. نکته مهم اینجاست که پروتئین‌های گیاهی، اون مضرات سلامتی رو نداره که گوشت و بقیه پروتئین‌های حیوانی دارن.

یه مطالعه اولیه در چین به محققا کمک کرد که یه ارتباط منطقی و جالب بین رژیم و بیماری‌ها به وجود بیارن

در اوایل دهه 1980، یه گروه از محققا از دانشگاه کورنل (Cornell) و دانشگاه آکسفورد با دولت چین همکاری کردن تا یکی از بزرگ‌ترین مطالعات سلامت عمومی رو انجام بدن که تا حالا انجام شده بود.

این پروژه تحقیق فوق‌العاده رو به‌عنوان «پژوهش چین» می‌شناسن.

تمرکز این مطالعه روی این بود که چقدر تغذیه و محیط اطراف یه نفر روی سلامت کلیش تأثیر می‌ذاره. اما چرا محققا کشور چین رو انتخاب کردن؟ از اونجایی که کشور چین از نظر ژنتیک یه جامعه همگن داره، مردم این کشور کم و بیش شانس یکسانی در ابتلا به هر بیماری دارن و به اندازه‌های تقریبا یکسانی به یه بیماری مبتلا میشن. البته از طرفی هم محققا می‌دونستن که تفاوت‌های ژنتیکی نمی‌تونه نتیجه‌ها رو تغییر بده.

باید این نکته رو هم بهتون بگیم که نرخ بیماری‌ها در کشور چین از یه منطقه به منطقه دیگه ممکنه خیلی فرق داشته باشه. بعضی از جاهای کشور نرخ سرطان 100 برابر بیشتر از جاهای دیگه دارن. از اونجایی هم که نمیشه اینو گردن تفاوتای ژنتیکی انداخت، پس تأثیرات محیطی باید یه نقش مهمی این وسط داشته باشن. بنابراین موقعیت مکانی، بهترین عامل در بررسی این بود که محیط، از جمله رژیمای غذایی، چطور می‌تونه یه نفر رو مریض کنه.

در چین، رژیمای غذایی منطقه‌ای می‌تونه از کسایی که در وهله اول پروتئین‌های گیاهی می‌خورن تا اونایی که پروتئین‌های حیوانی بیشتری مصرف می‌کنن، متفاوت باشه

همین نکته به محققا فرصت اینو داد تا بتونن تعیین کنن که هر نوع پروتئین چقدر می‌تونه با شیوع یه بیماری خاص، ارتباط داشته باشه.

یه دلیل دیگه هم برای اینکه کشور چین بهترین کشور برای انجام این تحقیقه، وجود داره. در دهه 1970، نخست وزیر چین «چو ان لی» (Chou EnLai) یه سری مطالعات راجع به سرطان رو توی این کشور به انجام رسوند. نتیجه این مطالعات توی یه نشریه به اسم اطلس سرطان قرار گرفت. اینجوری محققا اطلاعات چندین و چند دهه قبل رو داشتن و از اون به‌عنوان پایه شروع کار خودشون استفاده کردن و حسابی از قبل برای پروژه‌شون آماده بودن.

بنابراین پژوهش چین، مجموعه داده‌های بزرگی رو جمع‌آوری و تجزیه و تحلیل کرد تا مشخص کنه که چطور رژیمای غذایی مختلف می‌تونن به بیماری‌های مشخصی ربط داشته باشن. محققا تقریبا 60 منطقه مختلف رو در سرتاسر چین دیدن تا نمونه‌های غذا و ادرار رو جمع‌آوری و پرسشنامه درست کنن و به همین ترتیب آزمایش‌های زیادی رو انجام دادن.

بعدش محققا نتایج خودشونو با اطلاعات کتاب اطلس سرطان یکی کردن تا ببینن که اصلا ارتباطی بین تغذیه و بیماری‌هایی از جمله سرطان‌های خاص و بیماری‌های قلبی وجود داره یا نه.

رژیمای غذایی سرشار از پروتئین حیوانی حتی بیشتر از قرار گرفتن در معرض مواد سرطان‌زا توی سرطان تأثیر دارن!

اما این پروژه تحقیقاتی بزرگ بالاخره به چه نتایجی رسید؟

همه ما می‌دونیم که سرطان، یه بیماری جدیه. پژوهش چین تونست به رابطه بین رژیم غذایی پر از پروتئین حیوانی و سرطان پی ببره. در واقع این بزرگ‌ترین چیزیه که اون مطالعه تونست بهش برسه.وقتی یه سلول طبیعی به سلول سرطانی تبدیل میشه، چیزای زیادی تغییر می‌کنه. مثلا سرطان زا یا همون عامل سرطان‌زای بالقوه، فقط زمانی میتونه یه سلول معمولی رو سرطانی کنه که آنزیمای مخصوصی وجود داشته باشن. اینجاست که رژیم غذایی میاد وسط!

یه رژیم غذایی کم پروتئین می‌تونه فعالیت آنزیم رو توی بدن کم کنه. پس حتی اگه یه نفر میزبان سرطانزاهای زیادی باشه، اگه رژیم کم پروتئینش رو حفظ کنه، سلول‌های بدنش کمتر احتمال داره که سرطانی بشن.

توی این پژوهش آزمایش های مختلفی انجام شد. مثلا، موش‌هایی که بهشون رژیمی با 20 درصد پروتئین حیوانی یا بیشتر داده بودن، رشد سه برابر این سلولهای سرطانی رو در مقایسه با موش‌هایی نشون داده بودن که رژیمشون فقط از 5 درصد پروتئین حیوانی تشکیل شده بوده.

حالا بذارید جالب‌ترین آماری رو که از تحقیق به دست اومد بهتون بگیم. حیواناتی که در معرض دوز کمتری از آفلوکسیتین بودن اما سطوح بالاتری از پروتئین حیوانی رو مصرف کرده بودن 9 برابر تومورای بیشتری نسبت به حیواناتی داشتن که در معرض مقادیر زیادی از آفلوکسیتین بودن اما رژیم غذایی کم پروتئینی رو مصرف کرده بودن.همچین نتایجی نشون میدن که ما می‌تونیم فقط و فقط با محدود کردن مصرف پروتئین‌های حیوانی خودمون، رشد تومورهای سرطانی رو متوقف کنیم!

پژوهش چین همچنین به این نکته هم رسید که به نظر نمیاد مصرف پروتئین گیاهی موجب رشد سرطان بشه. طی مطالعات جداگونه‌ای، موش‌هایی که در معرض آفلوکسیتین بودن و بهشون گندم یا سویا داده بودن، هیچ رشد کانون پیش از سرطانی رو نشون نمی‌دادن. پس این یعنی پروتئین های گیاهی، رژیم غذایی بهتری هستن.

رژیم غذایی گیاهی یا به اصطلاح ویگن، هوشمندانه‌ترین انتخاب برای یه بدن و ذهن سالمه

پس ما از این مطالعات فوق‌العاده یاد گرفتیم که رژیم‌های غذایی بر اساس پروتئین‌های حیوانی می‌تونن سرطان رو بیشتر و بیشتر کنن، در حالی که رژیم‌های غذایی بر اساس پروتئین‌های گیاهی می‌تونن کلا جلوی سرطان رو بگیرن. می‌تونیم از نتایج این تحقیقات، یه نتیجه منطقی بگیریم اونم اینکه دست از سر گاو و بقیه حیوونا برداریم و به جاش یه بشقاب سبزیجات واسه شام بخوریم!

خوردن گیاه یا داشتن یه رژیمی که فقط و فقط بر پایه گیاهانه، یه انتخاب خوب هم واسه کاهش ریسک سرطان و هم واسه دوری از بقیه مشکلات سلامتیه.مثلا یه رژیم گیاهی می‌تونه به زن‌ها کمک کنه که ریسک سرطان سینه رو کاهش بدن. خیلی از محصولات حیوانی مثل شیر و کره، چربی خیلی زیادی دارن. رژیم سرشار از چربی بالا می‌تونه سطح استروژن رو توی بدن بالا ببره. میگن که مقدار بیش از حد این هورمون، ریسک سرطان رو توی زن‌ها افزایش میده.

پژوهش چین که راجع بهش باهاتون صحبت کردیم به این پی برد که زنان چینی روستایی که مصرف چربی لبنی اونا به طور میانگین 6 درصد از مصرف کلی کالریشونه، ریسک سرطان سینه کمتری نسبت به اونایی داشتن که مصرفشون بیشتر از 24 درصد بوده. مخصوصا توی کشور چین، خوردن چربیِ کمتر ارتباط تنگاتنگی با مصرف پروتئین‌های حیوانی کمتر داره.

رژیم‌های گیاهی به علاوه سالم‌تر هم هستن چون فیبر بیشتری از رژیمای غذایی با یه عالمه پروتئین حیوانی دارن

پژوهش چین نشون داد که یه رژیم با فیبر بالا هم ابتلا به سرطان روده بزرگ رو کمتر می‌کنه و هم سطح کلسترول رو توی خون شما پایین میاره.از اونجایی که خیلی از مردم چین رژیمای گیاهی دارن، یه فرد چینی به صورت میانگین مقدار سالم 33 گرم فیبر رو به صورت روزانه مصرف می‌کنه. این مقدار در مقایسه با مردم آمریکای شمالی که فقط 11 گرم فیبر به طور میانگین مصرف می‌کنن، مقدار خیلی خوب و سالمیه.

غذاهای گیاهی همچنین منابع خوبی از آنتی اکسیدان‌ها هم هستن. این مواد مغذی به بدن کمک می‌کنن که با مولکولای مضری به اسم رادیکال‌های آزاد بجنگن. رادیکال‌های آزاد می‌تونن به سلول‌های بدن شما آسیب برسونن. مثلا، اونا می‌تونن موجب یه بیماری به اسم «نابودی ماکولای چشم» بشن. شاید تا حالا اسم این بیماری رو نشنیده باشید اما یه بیماری شایعه که می‌تونه باعث کوری تدریجی شما تو سنین بالا بشه.

آنتی اکسیدان‌ها، رادیکالای آزاد رو خنثی می‌کنن قبل از اینکه بتونن به سلول‌های بدنتون آسیب برسونن. میوه و سبزیجات و همچنین روغن زیتون و کاکائو، منابع خوبی از آنتی اکسیدان هستن.

کلام آخر

پیامای اصلی این کتاب:

داشتن یه رژیم غذایی گیاهی یکی از بهترین و آسون‌ترین کاراییه که می‌تونید برای بهبود سلامت خودتون انجام بدید. خوردن غذاهای گیاهی می‌تونن باعث کاهش ریسک سرطان و دیابت شما بشه و در عین حال شما رو از شر استرس مریضی و هزینه‌های بالای درمان هم راحت کنه!