کتاب قدرت کامل درگیر کردن

خلاصه متنی رایگان کتاب قدرت کامل درگیر کردن

از بین این موقعیت هایی که میگم، هیچکدومشون هست که برات آشنا باشه؟

• صبح، نشستی سر کار، چند دقیقه طول می‌کشه تا شروع بشه ولی خیلی زود خودت رو روی یه مسیر صعودی پیدا می‌کنی. 
• داری توی یه پروژه مهم جلو می ری و پیشرفت می‌کنی، وقت استراحت صبحت رو بیخیال میشی و تا موقع ناهار کار می‌کنی. وقتی سرانجام دست از کار میکشی متوجه می‌شی که برای ۵ ساعت متوالی، بدون توقف داشتی کاری میکردی. به خودت افتخار میکنی و حس می‌کنی که از هر کسی دیگه ای توی دفتر کار یا دانشگاه‌ت فعال‌تر بودی اما نیمه دوم روز یه قصه‌ متفاوت داره. 

برات خیلی سخته که بتونی تمرکز کنی، به راحتی حواست پرت میشی و زیادی حساس شدی. تحملت نسبت به همکارات و دوستات کم شده و بدون قهوه، چایی یا یه خوردنی شیرین یه ثانیه هم نمی‌تونی به کار کردن فک کنی. 

قبل از رسیدن وقت شام، دیگه کاملا به خط پایان رسیدی و برای بقیه روز حس میکنی که تبدیل به یه زامبی شدی و تنها کاری که دوست داری انجامش بدی اینه که جلو تلویزیون یا لپ‌تاپ خوابت ببره. اگه هر کدوم از اینا برات اتفاق افتاده باید بدونی که تو تنها نیستی. این صحنه زندگی خیلی ادم‌هاست. 

خیلی‌های فک می‌کنن که چند ساعت فشار اوردن به خودشون برای چند ساعت متوالی و بیخیال شدن وقت استراحت کاریه که یه ادم با  راندمان کاری بالا باید انجامش بده و این تصور به شکل وحشتناکی اشتباهه. 

دکتر جیم لهر، هم بنیان گذار انستیتو عملکرد انسانی و نویسنده کتاب قدرت درگیر کردنه. اون تمام عمرش رو صرف این کرده که عملکرد ورزشکاران حرفه‌ای و مدیران رو افزایش بده. وقتی که اون برای اولین بار با ورزشکارا شروع به کار کرد نمی‌تونست به خوبی تشخیص بده که تفاوت اصلی بین ورزشکارانی که عملکرد بالایی دارن با ورزشکارایی که بر عکس سطح عملکردشون پایینه چیه. ورزشکارایی که حداقل در ظاهر استعداد و اصول رفتار حرفه‌ای یکسانی داشتن. 

جیم لهر یک روز متوجه شد که تعدادی از تنیس بازا که عملکرد خوبی داشتن، یه کار عجیب انجام می‌دن. 

اونا بین هر ست، به نظر میاد که خوابشون می‌بره. توی اون شرایط پر فشار مسابقه، اونا راکتشون رو پایین میارن، شونه هاشون رو شل می‌کنن و انگار به وضعیتی مثل خلسه‌ فرو می‌رن.

اون برای چند روز تعدادی از این تنیس بازا رو از نظر ضربان قلب مورد مطالعه قرار داد و ضربان قلبشون در طول مسابقه رو بررسی کرد. چیزی که اون مشاهده باز هم همون بود. تنیس بازای با عملکرد بالا به طور متناوب استراحت‌های کوتاهی رو تجربه می‌کردن اونم به اندازه‌ای که بتونن به حدی ریلکس بشن که ضربان قلبشون به اندازه ۲۰ ضربه بر دقیقه بین هر ست پایین بیاد.

ورزشکارای با عملکرد پایین اما فاقد این شکل از استراحت بودن. اونا ضربان قلب خودشون رو بالا می‌بردن و برای مدت خیلی طولانی یعنی سرتاسر مسابقه بالا نگه می‌داشتن. توی نیمه دوم یه مسابقه، این مدل ورزشکارا اشتباهات بیشتری مرتکب می‌شدن که منجر به شکستشون می‌شد درحالیکه ورزشکارایی که تمرکز و ضربان قلبشون رو در طول مسابقه بالا و پایین می‌کردن می‌تونستن سطح عملکرد بالا رو توی سرتاسر زمان مسابقه حفظ کنن. 

------------------------------------

دکتر جیم لهر متوجه شد که خیلی از ورزشکارای حرفه‌ای دیگه هم مثل این تنیس بازای سطح اول از استراحت‌های خیلی کوتاه استفاده می‌کنن. جک نیکولاس که می‌گن بزرگ‌ترین گلف باز تاریخه یه بار گفت: تمرکز من، وقتی شروع می‌کنم به سمت محل ضربه قدم بزنم شروع به افزایش می‌کنه، بعد وقتی که بالای توپ وای میستم و چوب رو برای ضربه زدن بالا می‌برم به بالاترین حد خودش می‌رسه. اما وقتی که زدن ضربه تموم شد اجازه می‌دم که رها بشه، حالا چه از طریق صحبت کردن با یه دوست یا از طریق فک کردن به چیزای دیگه. 

به نظر می‌رسه افراد با عملکرد بالا می‌تونن مدت زمان بالایی خودشون رو تو بالاترین سطح عملکرد نگه دارن چون این توانایی رو دارن که به صورت تناوبی سیکل درگیر شدن کامل و رهاسازی خودشون رو انجام بدن. به عبارت دیگه، قدرت اونا برای اینکه بتونن تماما درگیر بمونن و بهترین خودشون باشن توسط رهاسازی‌های مقطعی تولید میشه. 

نویسنده دیگه کتاب قدرت درگیر کردن، تونی شوارتز فهمید که این اصل توی دنیای بیزینس هم صادقه. زمانیکه شوارتز اهمیت استراحت‌های کوتاه مدت رو توضیح می‌داد تقریبا همه مدیران حوره‌ی کار به حرفش تردید داشتن. اونا افتخار می‌کردن که روزی ۱۲ ساعت کار می‌کنن و جلسه‌های کاری ۴ ساعته مثل دو ماراتون برگزار می‌کنن. 

اونا باور داشتن که استراحت داشتن یه جور نشونه ضعفه و مدیر خوب در اصل مثل یه ماشین تنظیم شده و بی نقص می‌مونه که می‌تونه در تمام مدت روز تمرکز خودش رو توی بالاترین سطح ممکن نگه داره. اما، یه نگاه نزدیک‌تر کافیه تا بشه دید که اتفاقا همین مدیرا به سادگی ممکنه تمرکز خودشون رو از دست بدن، تو روابطشون مشکل دارن و اکثرشون تنها چند هفته تا رسیدن به مرز جنون فاصله دارن.

-----------------------------

 وقتی شوارتز عادت‌های ورزشکارای با عملکرد بالا رو توضیح داد و اونا رو مجبور کرد که استراحت‌های کوتاه مدت رو وارد رویه کاری روزانه شون بکنن، اون مدیرا از تفاوتی که به چشم دیدن شوکه شدن. یکی از همون مدیرا به اسم بوروس به شوارتز گفت که بعد از اجباری کردن ۱۵ دقیقه استراحت بعد از ۹۰ دقیقه کار متمرکز، تیم اون موفق شده بود که تو مدت زمان کمتری کارایی بیشتری از خودش نشون بده و از انجام دادن کارش بیشتر لذت ببره. شوارتز مدیرای بسیاری رو قانع کرد که استراحت کردن نه تنها نشانه ضعف نیست بلکه در واقع نشانه عملکرد بالاست. 

هر چقدر که تو فکر کنی که یه ماشینی و می‌تونی ساعت‌ها بدون هیچ توقف و استراحتی کار کنی و همزمان سطح ثابتی از کیفیت رو برای خودت نگه داری، به همون میزان داری با خودت شوخی می‌کنی. برای اینکه بتونی بهترین ورژن خودت رو سر کار بیاری نیاز داری که بتونی کاملا درگیر باشی و برای اینکه بتونی تماما درگیر بمونی نیاز داری که رها شدن‌های متناوب و مقطعی رو تمرین کنی. 

اگه نتونی خودت رو در طول روز به طور متناوب رها کنی، افکارت آشفته می‌شه، میزان اشتباهاتت افزایش پیدا می‌کنه و به سادگی حواست پرت میشه جوری که مثلا کاری که باید از تو ۱ ساعت زمان بگیره، ۳ تا ۴ ساعت طول می‌کشه. کلید اصلی هم اینه که بتونی تعداد مشخصی زمان استراحت در طول روز برای خودت مشخص کنی و اونا رو توی دوتا سناریو اجرایی کنی: 

اولی بعد از هر ۹۰ دقیقه تمرکز کاری متوالی؛ و دومی هر زمانی که حس کردی داری کم کم حساس می‌شی یا روی مرز خستگی قرار گرفتی!

هدف از این روتین‌های استراحتی اینه که چهار منبع انرژی ما رو بازیابی کنن. وقتی این چهار منبع به طور کامل پر باشن تو می‌تونی تماما درگیر پروژه‌ای که روش کار می‌کنی، مشکلی که می‌خوای حل کنی یا فردی که داری باهاش صحبت می‌کنی بشی. این چهار منبع انرژی اینا هستن: انرژی فیزیکی، انرژی عاطفی، انرژی ذهنی و انرژی روانی. 

از اونجایی که این روزا همه ما مشکل زمان داریم ،مساله اصلی اینه که بتونیم توی کمترین زمان ممکن این منابع خودمون رو ریکاوری کنیم. حالا برای اینکه بهت کمک کنه تا بتونی روتین استراحت روزانه خودت و در نتیجه ریکاوری فوریت رو بسازی، بریم سراغ یه لیست پیشنهادی که ممکن بعضی‌هاش به درد تو بخوره. 

--------------------------------

برای بدست اوردن بیشترین انرژی فیزیکی تو کمترین زمان ممکن بالا رفتن از پله‌ها یا پیاده روی توی محوطه های اطراف می‌تونه کمک کنه. حتی شنا سوئدی رفتن هم همینطور. باید این تمرینات رو تا حدی انجام بدی که احساس کنی نفست داره سریع و عمیق می‌شه اما نباید به حدی کششون بدی که عرق کنی و لازم باشه لباست رو عوض کنی. با حرکت دادن به بدنت و تنفس عمیق اکسیژن بیشتری به سلول‌هات می‌رسونی و مغزت رو تازه می‌کنی. بعدش کافیه به میز کارت برگردی و یه لیوان اب خنک بنوشی. لهر و شوارتز می‌گن که نوشیدن اب، یکی از مهم‌ترین منابع بازیابی انرژی فیزیکیه که اصلا بهش توجه نمی‌شه. 

نوشیدن اب اثر عمیقی روی انرژی فیزیکال بدن داره چون نزدیک به ۷۵ درصد از مغز و قلب ما از آب تشکیل شده و حتی کمترین میزان کم ابی می‌تونه منجر به کاهش انرژی شدید توی ما بشه.

برای بدست اوردن بیشترین میزان انرژی عاطفی تو کمترین زمان ممکنه می‌تونی به کسی که از حرف زدن باهاش لذت می‌بری زنگ بزنی یا بهش پیام بدی و برای کاری توی اینده باهاش قرار بذاری. مثلا برای بعد از ظهر یا اخر هفته، مثلا برای شام. برنامه ریختن با دیگران به خصوص ادم‌هایی که از بودن کنارشون لذت می‌بریم نوعی حس پیش بینی و لذت توی ما ایجاد می‌کنه که می‌تونه ما رو به سمت ادامه کارمون بکشونه. 

برای بدست اوردن بیشترین مقدار انرژی ذهنی اونم توی حداقل زمان ممکن می‌تونی به پیاده روی بری و موسیقی گوش بدی. یادت باشه که هدف اینه که اجازه بدی ذهنت از هر چیزی که تا قبل از اون درگیرش بوده ازاد بشه و برای خودش خیال پردازی و استراحت کنه. اگه فکری درباره کار به ذهنت برگشت به سرعت ردش کن بره و به خیال پردازی خودت ادامه بده، وقتی که ذهنت رو از مشکلی که داری روش کار می‌کنی دور می‌کنی، اجازه می‌دی که اون مشکل وارد ناخوداگاهت بشه و وقتی که ده پونزده دقیقه بعد بر می‌گردی سر کارت، سیلی از ایده‌های مرتبط توی ذهنت جاری میشه. همین نتیجه رو با یه چرت کوتاه یا مدیتیشن هم می‌تونی تجربه کنی.

 برای کسب کردن حداکثر انرژی روانی ممکن توی حداقل زمان هم می‌تونی روی یه تیکه کاعذ بنویسی که دوست داری چطور به یاد اورده بشی یا دوست داری به چه کسی کمک کنی. ممکنه از شنیدن عبارت‌های روحی و روانی کارهای مذهبی توی ذهنت بیاد اما برای اینکه انرژی روانی خودت رو افزایش بدی نیازی نیست که لزوما ادم مذهبی‌ای باشی. انرژی روانی از فک کردن به چیزهایی که ورای تو یا بزرگتر از تو هستن ایجاد میشه. شاید مثلا چیزی که بیشترین انرژی روانی رو توی تو ایجاد کنه داشتن حس هدفمند بودن باشه، مثلا با فک کردن به اینکه دلت می‌خواد بعدها چطور به یاد اورده بشی. 

اینکه به این فک کنی ارزش‌های اصلی تو چی هستن یا دوست داری مردم از چه کلماتی بعد از مرگت برای توصیف تو استفاده کنن. با فک کردن به اینکه دلت می‌خواد به چه کسی کمک کنی هم می‌تونی از علایق و نگرانی‌های شخصی خودت عبور کنی و به چیزایی فک کنی که حاضری به خاطر دیگران از اونا بگذری. به همسرت فک کنی یا همکارات یا شاید به بچه‌هات اگه بچه داری.

------------------

 بعد از گوش دادن به این فایل ده دقیقه وقت بذار و برای خودت دو یا سه تا روتین استراحتی رو که می‌تونی تو طول روز انجامشون بدی مشخص کن. یادت باشه زمانش باید بعد از ۹۰ دقیقه تمرکز کاری شدید یا هر وقتی که احساس خستگی کردی باشه. 

سعی کن توی این کار هر چهار منبع انرژیت یعنی انرژی جسمانی، ذهنی، روانی و عاطفی خودت رو بازیابی کنی. با انجام این کار می‌تونی با تمام توان سر کارت برگردی و تماما درگیر کاری بشی که داری انجامش می دی و در نتیجه بتونی بهترین خودت بشی. این پیام مرکزی‌ایه که جیم لهر و تونی شوارتز توی کتاب قدرت درگیر کردن سعی دارن به ما منتقل کنن.